Beata Bigaj jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie z dyplomem na Wydziale Grafiki, w Pracowni Litografii. W 2012 r. na tej samej uczelni zdobyła tytuł doktorski z zakresu sztuk pięknych na Wydziale Malarstwa. Artystka dwukrotnie otrzymała stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Jej prace znajdują się w zbiorach polskich i zagranicznych kolekcjach, zarówno muzealnych, jak i prywatnych.
Bigaj jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków oraz Międzynarodowego Stowarzyszenia Focus-Europa, a także laureatką wielu prestiżowych konkursów. Do sukcesów artystki należy m.in. nagroda Grand Prix „Konfrontacji Najmłodszych Artystów Krakowskich i Bratysławskich", Myślenice (1998) oraz zdobycie „Nagrody D'Ann i Gus'a Mazocca", Kraków (1996)
Beata Bigaj – co ją inspiruje?
Twórczość artystki to przede wszystkim malarstwo figuratywne w technice oleju na płótnie. Tematyka prac Bigaj nawiązuje do społeczeństwa, relacji międzyludzkich i szeroko pojmowanego człowieczeństwa. Jej kompozycje są przeważnie wielopostaciowe, a malarka skupia się na psychologicznym aspekcie interakcji społecznych. Bohaterowie jej płócien to przedstawiciele różnych grup wiekowych i zawodowych, dzięki czemu prace te zyskują uniwersalny charakter.
Charakterystyka stylu artystki
Beata Bigaj wkłada w swoją twórczość wiele emocji i zaangażowania. Wykształciła własny styl, który charakteryzuje się połączeniem realizmu z dużą dozą ekspresji i kreacji artystycznej. Jej malarstwo przyciąga uwagę szeroką gamą barw i dynamicznymi kompozycjami. Bigaj dostosowuje ruchy pędzla w zależności od efektu jaki chce uzyskać. Szybkie i zdecydowane malarstwo oddziałuje większym ładunkiem emocjonalnym, a nawet symbolizmem. Barwy, pozy, mimika – wszystko to tworzy spójną całość, która składa się na niepowtarzalny styl artystki.
Portfolio malarki ma formę cykli malarskich. Każdy z nich jest obdarzony tytułem, który może posłużyć jako punkt wyjścia do interpretacji poszczególnych płócien. Podziwiając twórczość Beaty Bigaj można zatracić się w odgadywaniu, co przeżywają przedstawione postaci i starając się wczuć w ich sytuacje, stać się częścią odgrywającej się na płótnie sceny.