Wystawa NIEMARTWE Z NATURY. Malarstwo Artura Wawrzkiewicza

Artur Wawrzkiewicz.

NIEMARTWE Z NATURY

Prezentowane na aktualnej wystawie malarstwo Artura Wawrzkiewicza to obraz twórczych poszukiwań artysty z ostatnich lat. Umiłowanym, a tym samym wiodącym motywem jego płócien jest martwa natura. Wyobrażenia naczyń, owoców, czaszek ludzkich i zwierzęcych, a nawet żarówek to stałe elementy, które wykorzystuje w swoich malarskich łamigłówkach. Jednak to nie przedmioty martwe są głównymi „bohaterami” obrazów, a namalowane jak żywe, hiperrealistyczne zwierzęta, nierzadko uczłowieczone. Pawiany, konie, nosorożce, byki, lemury, dziki, zające, lisy, psy, wilki – oto menażeria artysty. Towarzyszą im niekiedy ludzie, w tym sam artysta, który wzorem dawnych mistrzów wprowadza motyw autoportretu artysty-demiurga, rozbudowując tym samym warstwę znaczeniową swoich prac.

Wawrzkiewicz prowadzi nowoczesny dialog zarówno z malarstwem dawnym, jak i awangardowym nie tylko na poziomie formalnym, ale również treściowym. Elementy martwych natur przywodzą na myśl martwe natury holenderskie. W jego obrazach odnajdujemy również fragmenty inspirowane twórczością chociażby Caravaggia (obraz Głowa Meduzy z ok. 1529 r.) czy van Eycka (lustro z obiciem artysty na obrazie Małżeństwo Arnolfinich z 1434 roku), ale również Picassa (świecznik z obrazu Guernica z 1937 r.) czy Mondriana (seria z kompozycjami kolorów). W swoich malarskich „miksturach” wykorzystuje więc doświadczenia sztuki kubistycznej, optycznej czy neoplastycyzmu. Używa graficznych apli i geometrycznych konstrukcji liniowych wyglądających niczym pozostałości po przedziwnych perspektywach. Na ostatnich planach wprowadza chętnie motyw okna i widoki nieba o różnych porach dnia i nocy. Dzięki takim zabiegom artysta ociera się o pop art, a nawet kicz. Tam, gdzie używa kontrastów światła i cienia oraz śmielszych skrótów perspektywicznych w celu ukazania większej ekspresji – wręcz przeciwnie – widać dojrzałe wpływy wyrafinowanego malarstwa barokowego, w szczególności w wydaniu działających na początku XVII wieku carravagionistów.

Wawrzkiewicz eksperymentuje ze swoim nienagannym warsztatem i inspiruje się tradycją artystyczną w osobliwy dla siebie sposób. Ma się wrażenie, że w swoich poszukiwaniach czasem nas moralizuje, a innym razem rozśmiesza. Łączy anegdotę z archetypem, tworząc malarskie rebusy, przypominając tym samym, że niegdyś malarstwo nie tylko się oglądało, ale i czytało.

Artur Wawrzkiewicz to urodzony w 1987 roku absolwent Malarstwa na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Jana Długosza w Częstochowie. W 2024 uzyskał tytuł doktora na macierzystej uczelni, gdzie obecnie wykłada, pełniąc również funkcję Prodziekana ds. Kształcenia i Spraw Studenckich. Twórczość Artura Wawrzkiewicza cechuje intensywna obserwacja natury, którą artysta przekształca w wyrafinowane kompozycje balansujące między realizmem a abstrakcją. Jego obrazy, głównie oleje na płótnie, wyróżniają się przemyślaną kolorystyką i kompozycją, odzwierciedlającą jego zainteresowanie symboliką przestrzeni i organicznymi formami. Wawrzkiewicz często łączy różnorodne motywy, tworząc dzieła, które angażują zarówno emocjonalnie, jak i intelektualnie. Dotychczas jego prace były prezentowane na kilkudziesięciu wystawach zbiorowych i kilku indywidualnych. Mieszka i tworzy w Częstochowie.