Słowo „sztuka” ma w sobie walor wartościujący, sztuką określamy coś trudnego do wykonania, coś, co wymaga kunsztu, umiejętności i przygotowania – ale nie w tym znaczeniu będziemy używać tego słowa. Chodzi nam o zdefiniowanie pola poszukiwań, które określamy mianem „sztuka nowoczesna”, na którym mogą się pojawiać obiekty pozbawione „tradycyjnych walorów sztuki”, czyli z pozoru nie wymagające znacznych umiejętności manualnych, czy nie wyrażające piękna. Jeśli więc usuwamy coś poza „pole sztuki” nie oznacza to, że jest to wykonane źle, lub bez talentu – po prostu nie wchodzi w nasze pole znaczeniowe.
Naszym głównym założeniem jest to, że będziemy rozmawiać o dokonaniach artystów, przedstawianych przez instytucje sztuki (choć i to nie zawsze), opublikowane po II Wojnie Światowej.
Jeśli obiekt ma użyteczną funkcję, to nie jest sztuką. Piękne ciastko, nie jest sztuką, ciekawe krzesło nie jest sztuką, czaderski samochód nie jest sztuką. Modny ciuch nie jest sztuką, a nawet obraz lub rzeźba, jeśli mają funkcję ozdobniczą, dekoracyjną już zaczynają być podejrzane, już oblatują nas wątpliwości, już to raczej jest dekor.
Obiekt sztuki nie ma bowiem funkcji, nie może być używany zgodnie z przeznaczeniem. Ten obraz Rothko nie ma funkcji. Sztukę można tworzyć przez odebranie przedmiotom ich funkcji, lub nadanie im funkcji perwersyjnych, niezgodnych z oryginalnym przeznaczeniem.
Pisuar może być sztuką, jeśli przestanie służyć do siusiu. Afrykańskie fetysze mogą być sztuką, jeśli utracą funkcję rytualną. Faszystowskie obrazy mogą być sztuką, jeśli utracą funkcję propagandowo-ideologiczną.
Ciało może być sztuką, jeśli straci funkcje społeczne i fizjologiczne.
Opona na kozie jest sztuką.
Zresztą sztuką wspaniałą, pasjonującą, którą chciałoby się mieć. To Robert Raushenberg, jeden z amerykańskich ekspresyjnych abstrakcjonistów, wyjątkowo wysoko ceniony za oceanem.
Subskrybuj Newsletter
Polski (Polish) 
English GB (English)