Włodzimierz Barański

Urodził się w Gardei w 1947 roku. Ukończył Wydział Rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Prace artysty były prezentowane podczas licznych ekspozycji indywidualnych i zbiorowych, zarówno w kraju, jak i za granicą. Począwszy od wystawy wyróżnionych dyplomów w warszawskiej galerii Zachęta w roku 1975 i XV Debiutu Absolwentów Akademii Sztuk Pięknych w Starej Kordegardzie, przez nagrodzone uczestnictwo w konkursie „60 rocznica Powstania Wielkopolskiego w plastyce", do wystaw zbiorowych w Poznaniu, Wrocławiu i Toruniu oraz indywidualnych w Warszawie i Legionowie. Rzeźby Barańskiego gościły na Węgrzech (Budapeszt, wystawa zbiorowa), w Szwajcarii (Bazylea, wystawa zbiorowa), w RFN (Munster, Bielefeld, wystawy indywidualne; Minden, wystawa zbiorowa). W 1992 roku rzeźbiarz uzyskał dwuletnie stypendium twórcze Ministerstwa Kultury i Sztuki, rok później rozpoczął prace dydaktyczną (rysunek, malarstwo, rzeźba), a jako animator działań plastycznych współpracował z Centrum Kultury i Edukacji w Warszawie. Jedna z jego rzeźb została wybrana na statuetkę Złotej Karty dla najwybitniejszych twórców kultury polskiej. Jego prace znajdują się w zbiorach kolekcjonerskich w Niemczech, we Francji, w Wielkiej Brytanii i w Stanach Zjednoczonych. Istotę twórczości artysty próbował uchwycić Stefan Szydłowski pisząc: (...) Premedytacja w dobrze materiału brąz i kamień odzwierciedla świadomość wyboru obszaru poszukiwań artystycznych. Rzeźbiarz nie problematyzuje poszczególnych wartości kultury europejskiej, lecz jej dzisiejszą postać jako całość. Spuścizna kulturowa w jego pracach, nasyconych symbolami i pełnych ekspresji, jest przedstawiona jako coś ciężkiego i anachronicznego. Tematem twórczości Włodzimierza Barańskiego jest życie ludzkie w jego fundamentalnym wymiarze, moralności. Artysta pokazuje, że świadomość atrybutywnego charakteru moralności uskrzydla ludzi, ale te skrzydła raz z brązu spętane historycznością i kolejami ludzkiego losu ważą tyle, ile się przeżyło, a raz ze szkła, „niewidzialne" jak świadomość, nieprzekraczalny horyzont samotności człowieka, jak myśl, którą łatwo oszpecić lub zniszczyć. I dzisiejszego kształtu wolności, zdaniem artysty, ludzie muszą szukać między dobrem a złem. Tak jak dawniej, i dzisiaj nie może jej zastąpić ani szczęście i piękno, ani bogactwo i głupota.